System autoimmunologiczny ma za zadanie chronić organizm przed mikrorganizmami, takimi jak wirusy czy bakterie poprzez wytwarzanie przeciwciał lub uwrażliwienie limfocytów. W prawidłowym mechanizmie odpowiedź systemu autoimmnunologicznego nie jest skierowana przeciw komórkom własnego ciała, ale w niektórych przypadkach komórki odpornościowe atakują komórki własne, te które tak naprawdę powinny chronić. W konsekwencji prowadzi to do szeregu chorób autoimmunologicznych. Normalnie system odpornościowy potrafi odróżnić 'własne’ od 'obce’. Niektóre limfocyty są w stanie reagować przeciw własnym wywołując reakcję autoimmunologiczną, w różnym stopniu dla różnych przypadków. Dla większości ludzi nie oznacza to jednak żadnej reakcji chorobowej. Problem pojawia się gdy gdy pojawia się zakłócenie normalnego procesu kontrolnego, co pozwala limfocytom uniknąć nie zareagować poprawnie lub gdy jest jakaś zmiana w tkance ciała i rozróżnienie na własne i obce zanika.
W praktyce choroby autoimmunologiczne dzieli się na dotyczące organów i niedotyczące organów. Sam proces autoimmunologiczny może oznaczać powolną destrukcję komórek czy tkanek lub stymulację wzrostu danego organu czy też zakłócenie jego funkcji. Najczęściej atakowane są organy pełniące funkcje endokrynologiczne, takie jak tarczyca, nadnercza czy trzustka, a ponadto czerwone krwinki, skóra, mięśnie i stawy.
W chorobach, które dotyczą organów proces autoimmunologiczny najczęściej skierowany jest przeciw jednemu organowi. Przykładem jest cukrzyca typu I, Hashimoto czy choroba Addisina.
W chorobach niedotyczących organów proces szeroko rozprzestrzenia się w całym ciele, np. reumatologiczne zapalenie stawów czy toczeń rumieniowaty.
Konwencjonalne podejście nie określa mechanizmów, które wywołują choroby autoimmunologiczne, ale uwzględnia rolę bakterii, wirusów, toksyn czy niektórych leków jako czynniki wywołujące procesy autoimmunologiczne u osób, które mają genetyczne predyspozycje to takich chorób. Leczenie standardowo jest typowo objawowe i hamuje odpowiedź autoimmunologiczną lub ma na celu zmniejszenie stanu zapalnego. Np. podawanie niewytwarzanych hormonów lub zmniejszenie aktywności systemu odpornościowego (najczęściej przez podanie kortykosterydów). Niektóre łagodne formy chorób autoimmunologicznych leczone są niesteroidowymi lekami np. schorzenia reumatologiczne.
Rzadko stosuje się dietę w celu leczeni chorób autoimmunologicznych. Wyjątkiem jest celiakia gdzie wykluczenie glutenu jest podstawa leczenia. Tymczasem wiele spożywanych na dużą skalę produktów wywołuje reakcje autoimmunologiczne u osób genetycznie obciążonych.
Czego unikać w przypadku schorzeń autoimmunologicznych?
– przede wszystkim gluten,
– inne zboża takie jak gryka czy ryż (ze względu na podobną budowę molekularną)
– strączki: fasole, soczewica, groch, ciecierzyca, soja, orzeszki ziemne (ze względu chociażby na lektyny),
– nabiał ,
– alkohol ,
– jajka,
– ziemniaki, bakłażan, papryka, pomidory,
– u niektórych ludzi stan pogarsza się również od orzechów i ziaren,
– cukier i słodziki,
– sztuczne smaki, aromaty, barwniki,
– oleje roślinne.
Co można jeść?
– mięso (drób, wołowina, wieprzowina, w tym też wnętrzności),
– ryby,
– warzywa z wyjątkiem wyżej wymienionych,
– owoce,
– tłuszcz w formie oliwek, awokado, oleju i mleka kokosowego lub tłuszczu zwierzęcego (smalec).
Na dużą uwagę zasługuje też kapusta kiszona, która poprawia florę bakteryjną jelit. Protokół zakłada wykluczenie wszystkich potencjalnie szkodliwych produktów chociaż na 30 dni (tak naprawdę optymalnym czasem dla chorób o podłożu automunnologicznym jest minimum 90 dni) i następnie kolejno włączanie pojedynczo zakazanych rzeczy i obserwacja. W zależności od organizmu problematyczne mogą być wszystkie produkty lub tylko jeden. Najczęściej problem dotyczy grupy, czyli jak choroba zaostrza się od mleka to od śmietanki też, jak od ziemniaków to i od pomidorów itd.
Droga eliminacji jest wbrew pozorom najprostsza i najszybszą drogą do polepszenia stanu zdrowia, mimo że w pierwszym momencie dieta wydaje się dość restrykcyjna.
